Sztuka renesansu

Sztuka renesansu to liczna nawiązania i kontynuacje artystów starożytnej Grecji i Rzymu. Zaczęto inspirować się mitologią i naturą. Tworzono również portrety, a jednymi z najsłynniejszych są Mona Lisa i Dama z gronostajem, zwana też Damą z łasiczką, które namalował Leonardo ca Vinci. Nie zrezygnowano jednak całkiem z tematyki biblijnej, o czym świadczy inne dzieło malarza, a mianowicie Ostatnia wieczerza, która do dziś budzi wiele kontrowersji. Rzeźbiarze natomiast starali się oddać jak najwierniej kształt i proporcje ludzkiego ciała inspirując się Myronem. Architektura zmieniła się diametralnie. Na nowo zaczęto stosować elementy architektoniczne takie jak kolumny w porządku doryckim, korynckim oraz jońskim, a także łuki triumfalne oraz kopuły. Przykładem jest Łuk Triumfalny we Francji i Bazylika św. Piotra w Rzymie. Niewątpliwie najbardziej wybitnymi artystami renesansu byli Michał Anioł oraz Filip Brunelleschi.

Filip Brunelleschi był zdecydowanie największym architektem doby renesansu. Właśnie on stworzył podstawy architektury renesansowej, rzecz jasna na podstawie architektury antycznej Grecji i Rzymu. Filip Brunelleschi był przekonany, że powinno się wrócić do antycznych wzorców. Twierdził on bowiem, że to właśnie zasady architektury starożytnej bardziej odzwierciedlają charakter nowej epoki. Zrezygnował więc z gotyku i zajął się architekturą klasyczną. W renesansie bowiem dominowała wiedza, nie wiara, a według Brunelleschiego to właśnie rozum leżał u podstaw budownictwa antycznego.

Architektura renesansu charakteryzowała się prostą konstrukcją w przeciwieństwie do budowli gotyckich. Rzadko stosowano zatem sklepienia krzyżowe popularne jeszcze w XIII wieku. Często natomiast wykorzystywane były sklepienia kolebkowe, a także żaglaste. Zachowywano proporcję i umiar. Porządki architektoniczne starożytnej Grecji pojawiły się w architekturze renesansu w XV wieku. W XVI wieku natomiast zaczęto budować kolumny składające się z kolumny, belkowania oraz trzyczęściowej bazy.

W renesansie fundamentalnymi budowlami były niewątpliwie kościół i pałac. Pałace budowano w ten sposób, że wokół dziedzińca w kształcie sześcianu znajdowały się cztery poszczególne skrzydła pałacu. Fasady pałaców były ozdabiane arkadami, loggiami, łukami wspartymi na kolumnach, które występowały zazwyczaj w trzech porządkach. Filip Brunelleschi stworzył koncepcję fasady zewnętrznej, która była rustykowana i posiadała nieco wąskie gzymsy. Inny wybitny architekt renesansu stworzył kolejną koncepcję zewnętrznej fasady, a polegała ona mianowicie na tym, że występowało w niej spiętrzenie porządków.

W dobie renesansu malarstwo wkroczyło na nowe tory. Tworzyło wówczas wielu świetnych malarzy, których obrazy były i są nadal wielkimi i cenionymi dziełami sztuki. Do najsłynniejszych malarzy renesansu należał Sandro Botticelli, który namalował między innymi Narodziny Wenus, a także Leonardo da Vinci, Rafael, który był twórcą Maryi z dzieciątkiem oraz Tycjan, który stał się w XIX wieku inspiracją dla Claude Moneta. W Niemczech zaś tworzyli Albrecht Dürer oraz Lucas Cranach. Przedstawicielem francuskiego malarstwa był François Clouet.

Malarstwo renesansu było malarstwem wyzwolonym od sztywnych schematów i zasad średniowiecza. Zaczęto też stosować nowe techniki malarskie. Zastąpiono między innymi temperę farbą olejną, a deski płótnem. Przestano lekceważyć rysunek. Stał się on bowiem podstawą do powstania obrazu, co z pewnością wpłynęło na powstanie późniejszych dzieł malarskich Leonarda da Vinci, czy też Sandra Botticelli. Zaczęto również stosować technikę światłocienia, co dawało niesamowity i tajemniczy efekt mgły na obrazie.

Znawcy sztuki renesansowej zgodnie twierdzą, że najważniejszą regułą rzeźbiarzy doby renesansu było dążenie do uzyskania jak najbardziej idealnej sylwetki człowieka, która dodatkowo odzwierciedlałaby także uczucia. Rzeźbiarze przez całą karierę rzeźbiarską doskonalili swoje umiejętności, co sprawiło, że rzeźby tworzone przez nich były prawdziwymi dziełami. Rzeźbiarze renesansowi często przedstawiali nagie ciała na wzór rzeźbiarzy antycznych. Pierwszym rzeźbiarzem, który odważył się na taki krok był Donatello.