Biografia Napoleona Bonaparte


Napoleon Bonaparte jest postacią szeroko znaną mimo tego, że żył na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Jest tak przede wszystkim dlatego iż uważany jest za jednego z największych strategów, dowódców i jednocześnie władców w historii Francji, europy i świata. Był on pierwszym z francuskich konsulów, a następnie także cesarzem Francji, wprowadzając w kraju tym na nowo monarchię. Piastował także stanowisko prezydenta i króla Włoch. Jego polityka ekspansyjna sprawiła, że Francja odbudowała pozycję potęgi światowej, a gdyby tego było mało, jego cesarstwo rozrosło się prawie na całą Europę, włączając w to Rosję. Nieudane natarcie na Rosję oraz rosnące w kraju niezadowolenie z powodu absolutystycznych rządów sprawiło jednak, że Bonaparte stracił prawie całe poparcie i został skazany oraz pozbawiony wolności. Próbował jeszcze odzyskać poważanie oraz przychylność francuzów w czasie bitwy pod Waterloo, jednak odnosi tam ostateczną klęskę i wysłany zostaje na wyspę świętej Heleny, gdzie zapomniany i osamotniony przeżywa ostatnie lata życia, dodatkowo trawiony jest chorobą.

Napoleon urodził się na Korsyce w miejscowości Ajaccio w średniozamożnej rodzinie adwokackiej ze szlacheckimi korzeniami. Posiadał liczne rodzeństwo, czterech braci oraz trzy siostry. Bonaparte jako młodzieniec miał szczęście, dzięki zabiegom gubernatora Korsyki udało mu się bowiem dostać w roku 1779 do jednej z lepszych wojskowych szkół. Zyskał tutaj opinię samotnika oraz osoby bardzo ambitnej, która skupiała się na nauce a nie na poznawaniu nowych ludzi. Po pięciu latach studiów przenosi się na paryską uczelnię militarną. Naukę kończy w 1786 roku ze stopniem podporucznika i przydzielony zostaje do służby artyleryjskiej. Jest wtedy jeszcze bardzo młody posiada, zaledwie szesnaście lat, nie przeszkadzało mu to jednak w braniu udziału w działaniach wojennych. W tym okresie umiera także jego ojciec, a napoleon przygarnia brata Ludwika, który zamieszkuje z nim w koszarach. Pierwszego awansu Bonaparte doczekał się w 1791 kiedy to otrzymał tytuł porucznika. Dzięki jego taktyce i przeforsowanym planom zdobycia Tulony udaje mu się wręcz błyskawicznie awansować na generała brygady. Po upadku jakobinów, z którymi był niejako związany znalazł się na krótki okres czasu w więzieniu, a następne kilkanaście miesięcy nie miał żadnego przydziału. Dopiero jeden z liderów dyrektoriatu pamiętający o młodzieńcu jeszcze z czasów oblężenia Tulonu właśnie powołuje go i stawia na czele oddziału, który bronił republiki w czasie jednego z powstań rojalistycznych. Odnosi tutaj kolejny sukces i mianowany zostaje generałem dywizji, mając zaledwie dwadzieścia siedem lat.

Kolejne lata to ciągłe sukcesy militarne cały czas młodego i zdobywającego doświadczenie napoleona. Największe z nich odnosi przede wszystkim we Włoszech, gdzie udaje mu się pokonać Austriaków oraz Sardyńczyków. W czasie tym służyły pod jego rozkazami polskie legiony Dąbrowskiego. Wszystkie jego sukcesy wojenne zostały docenione i z tego też powodu mianowany został dowódcą wojskowym Paryża. Wykorzystuje tą sytuację i z pomocą oddziałów, które były mu całkowicie wierne inicjuje i dokonuje zamach stanu, który zakończył się jeszcze tego samego dnia. Obala w taki sposób dyrektoriat, a władza w państwie przechodzi w ręce trzech konsuli, gdzie pierwszym z nich jest napoleon.

Napoleon aby móc utwierdzić swoją władzę koronował się na cesarza francuzów na początku grudnia 1804. Wcześniej jednak przeprowadził ogólnokrajowy plebiscyt, który wykazał, że społeczeństwo jest jak najbardziej za wprowadzeniem tak daleko idących zmian. Msza koronacyjna miejsce miała w katedrze Notre Dame i odprawiana była przez samego papieża. W jej trakcie, według niepotwierdzonych źródeł, w kluczowym momencie Napoleon miał wyjąć koronę z rąk papieża i samemu włożyć ją sobie na głowę, a wcześniej koronując tak swoja żonę. Miałoby to oznaczać, że nie jest on cesarzem z woli Bożej i kościelnej, tylko dzięki własnej potędze. Przez następne osiem lat cesarskiej władzy Francja powiększyła swoje terytoria o prawie milion kilometrów kwadratowych, a liczba ludności zwiększyła się o czterdzieści milionów. Przyłączone zostały tereny Belgii, Holandii, niemieckie prowincje nad morzem północnym, część terenów włoskich wraz z Rzymem. Oprócz tego zależne od Francji były Hiszpania, Włochy i wiele innych.

W momencie przejęcia dyktatorskiej władzy w republice francuskiej napoleon rozpoczyna bardzo energiczne działa. Przede wszystkim stara się uzyskać poparcie arystokracji i ogłasza amnestię dla emigrantów z arystokratycznym pochodzeniem – wszyscy oni mogli wrócić do kraju, ale majątki, które zarekwirowane zostały im w czasie rewolucji nie zostały im oddane. Unormował także stosunki z kościołem katolickim, przyjmując zasady nowego konkordatu, gdzie zastrzeżona została nienaruszalność dokonanych wcześniej rekwizycji i sprzedaży kościelnych dóbr. Oprócz tego punktu konkordat był bardzo korzystnym dla kościoła, ustalał bowiem pensje biskupie, wprowadzał religię w państwowych szkołach i ułatwiał budowę nowych świątyń. Oprócz tego starał się on wprowadzać reformy usprawniające funkcjonowanie państwa. wprowadził także po raz pierwszy na świecie obowiązek nieodpłatnej nauki w publicznych szkołach dla dzieci od pewnego progu wiekowego. Zaostrzył walkę z rozbojami, fałszerstwami i tak dalej, co wpłynęło na widoczne ograniczenie korupcji i szybki wzrost publicznego bezpieczeństwa. Zreformowanie urzędów skarbowych oraz jednocześnie wprowadzenie podatków na tytoń, alkohol i sole trzeźwiące poprawiło budżet państwa i umożliwiło wypłacanie rent oraz emerytur. Ogromnym zastrzykiem dla budżetu było także sprzedanie terenów Luizjany w Ameryce północnej rządowi USA, gdzie Francja otrzymała piętnaście milionów dolarów (dzisiaj suma ta wyrażała by się w setkach milionów, jeśli nie miliardach). Teren ten posiadał wielkość prawie dwóch milionów kilometrów kwadratowych.

Napoleon nie odnosił sukcesów cały czas, największą jego klęską jest ta w czasie Bitwie Narodów pod Lipskiem, która rozgrywała się w roku 1813. Rok później dochodzi do okupacji Paryża, a pod wpływem nalegań marszałków napoleon abdykuje i zrzeka się władzy na rzecz swojego syna. Koalicja, która zawiązała się przeciwko niemu żądała całkowitej kapitulacji, której władca dokonuje kilkanaście dni później. Zesłany zostaje na Elbę znajdującą się na morzu śródziemnym kilkadziesiąt kilometrów od włoskiego wybrzeża.

Jak wiadomo napoleon uciekł z Elby i próbował odzyskać władzę w bitwie pod Waterloo, niestety tutaj miejsce ma jego ostateczna klęska. Zesłany zostaje na wyspę świętej Heleny gdzie przebywał przez okres sześciu lat. Podejmował tam trzy próby samobójcze, kończyły się one jednak niepowodzeniem. Umiera w wieku pięćdziesięciu dwóch lat, a jego zwłoki przewiezione zostały do Paryża i złożone w sarkofagu w kościele inwalidów. Co do przyczyn śmierci nie są one do końca znane, podejrzewano także, że otruto go arszenikiem.