Z całą pewnością napoleona Bonaparte uznać będziemy mogli za jedną z wybitniejszych postaci w historii Francji oraz europy, z drugiej jednak strony wiążą się z nią skrajne uczucia. Wywoływała ona i nadal wywołuje kontrowersje. Jest on uważany między innymi za jednego z największych mężów stanu, władców, reformatorów ustrojowych i prawnych, strategów wojennych i tak dalej, ale także za jednych z większych egotystów, tyranów i agresorów. Z pewnością napoleon to postać specyficzna, jednak nikt nie może odebrać mu jego zasług oraz czynów, których dokonał. Sam jego koniec jest jednak już trochę przytłaczającym i smutnym, kiedy odchodzi on w samotności na wyspie świętej Heleny, zesłany wyrokiem sądu, gdzie czeka swych ostatnich dni pochłonięty chorobą, która już od kilku dobrych lat zatruwała mu życie. W polskiej tradycji Napoleon Bonaparte to także postać wyjątkowa, jest on wspomniany nawet w naszym hymnie narodowym. To właśnie on wzbudził w polakach nastroje wyzwoleńcze, gdzie naród liczył na jego pomoc w odzyskaniu niepodległości, między innymi dzięki jego wsparciu otrzymaliśmy namiastkę państwowości jaką było królestwo warszawskie, od którego potoczyły się dalsze losy wyzwoleńcze.

Bonaparte urodził się na Korsyce, w przeciętnej rodzinie adwokata o szlacheckich pochodzeniu, którego żoną była Letycja. Posiadał on liczne rodzeństwo, a mianowicie czterech braci i trzy siostry. Dzięki protekcji jednego z gubernatorów został zapisany do szkoły wojskowej, która mieściła się w Brienne. Tam zyskał on opinię samotnika, który przede wszystkim wybierał naukę od towarzystwa innych kolegów, którzy dodatkowo byli lepiej sytuowanymi. Po zakończeniu tej szkoły kontynuował on swoją naukę w Paryżu. Po zakończeniu i otrzymaniu stopnia podporucznika przydzielono go bezpośrednio do służby w artylerii. Po śmierci ojca, kiedy miał szesnaście lat zająć się swoim bratem Hieronimem, który od tego czasu przebywał wraz z nim w kolejnych koszarach i pobierał od swojego starszego brata nauki. Po rozpoczęciu rewolucji od razu opowiedział się on po jego stronie. Wraz z resztą rodziny był on także zwolennikiem utrzymania Korsyki przy Francji, w związku z czym zerwał z jednym z korsykańskich przywódców, co doprowadziło w końcu do konieczności opuszczenia wyspy. Rok 1791 to awans na porucznika, kilka lat później napoleonowi udaje się przeforsować swój plan zdobycia Tulonu, który zbuntowany był przeciwko republice. Za zasługi w czasie tychże działań zostaje kapitanem, a następnie szefem batalionu i w końcu generałem brygady. Jak widać kariera militarna młodego napoleona posuwała się bardzo szybko do przodu, lata jego świetności stratega to jednak dopiero kampanie na terenie Włoch oraz Egiptu.

W momencie kiedy Napoleon przejmuje dyktatorską władzę we Francji jego działania są bardzo energetycznymi. Cały czas walczy on o zyskanie poparcia arystokracji, podpisanie nowego konkordatu z kościołem, dodatkowo prowadzi ekspansję militarną i czyni działania w kierunku uczynienia siebie cesarzem francuskim. Dodatkowo zajmuje się on reformowaniem i restrukturyzacją całego państwa, łącznie jeśli chodzi o gospodarkę, politykę, przemysł, kulturę i wiele, wiele innych elementów, także aspektów życia społecznego. Pamiętnym w polityce napoleona jest między innymi sprzedanie stanom zjednoczonym na początku wieku dziewiętnastego przeszło dwóch milionów kilometrów kwadratowych, a dokładniej terytorium Luizjany, za sumę piętnastu milionów dolarów, co wtedy było kwotą wręcz kosmiczną.

Aby utwierdzić swoją pozycję oraz władzę Napoleon Bonaparte koronował się na francuskiego cesarza, co miało miejsce drugiego grudnia roku 1904. Msza koronacyjna odbyła się w katedrze Notre Dame w Paryżu i odprawiona była przez papieża Piusa siódmego. W jej trakcie według niepotwierdzonych pogłosek napoleon miał sam włożyć sobie koronę cesarską na głowę, wyjąwszy ją z rką papieża. Rok później natomiast koronował się on na króla Włoch, co miało miejsce w Mediolanie. Wszystkie te sprawy posiadały jednak drugorzędne znaczenie w czasie rządów sprawowanych przez napoleona, które zdominowane zostały przez kolejne wojny, jakie Francja prowadziła nieprzerwanie od początku wieku dziewiętnastego przez kolejne piętnaście lat. Było ich ponad kilkanaście i brały w nich udział państwa europejskie, w stałych i niezmiennych koalicjach. Fronty wojen rozciągały się od samej Lizbony, aż po Moskwę i od Anglii i Szwecji po Italię. Napoleon walczył między innymi na terenie Austrii, Niemiec, Hiszpanii, odnosząc ogromne i upamiętniane zwycięstwa, gdzie do największych zaliczymy te pod Ulm, Austerlitz, Wagram, Samosierrą i wieloma, wieloma innymi tym podobnymi, Dzięki działaniom dyplomatycznym i militarnym napoleona Francja zwiększyła przez dwanaście lat swoje terytorium o ćwierć miliona kilometrów kwadratowych, gdzie tereny te zaludniało łącznie ponad czterdzieści milionów mieszkańców. Do terytoriów francuskich przyłączono między innymi Belgię, Holandię, niemieckie prowincje i wiele, wiele innych tym właśnie podobnych terenów.

Po klęsce francuzów w czasie trwania kampanii moskiewskiej wojna rozgorzała ponownie w wieku dziewiętnastym, a dokładnie w roku 1813, na terytorium Niemiec. Napoleonowi udało się sprowadzić z Francji nową armię, która liczyła sobie ponad sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi i na początku udało mu się odnieść kila zwycięstw. Jego klęska w bitwie narodów pod Lipskiem była jednak bardzo ogromną. Po rozpoczęcie oblegania Paryża napoleon abdykuje pod wpływem nalegań dowódców i tym samym zrzeka się władzy na rzecz swojego syna. Koalicja zawiązana przeciwko Bonapartemu zażądała jednak całkowitej kapitulacji, która dokonana została pięć dni później. Były władca zesłany zostaje na Elbę, która znajduje się na morzu śródziemnym.

Napoleon ucieka z Elby i w takowy sposób rozpoczyna słynne sto napoleońskich dni, które zakończyły się w czerwcu klęską pod Waterloo, które znajduje się na terytorium belgijskim. Wojny napoleońskie zakończone zostały całkowicie i definitywnie na terenie belgijskim oraz francuskim, gdzie kapitulowała Francja i napoleon został internowany na wyspy świętej Heleny, które znajdują się na południowym Atlantyku. Klęska napoleońskiej armii przesądzona została na polach bitewnych, wszakże sami francuzi bardzo się do tego przyczynili, przede wszystkim poprzez zdradę oficerów oraz żołnierzy, którzy byli tak doceniani przez napoleona.