Okazuje się, że była jednym z pierwszych krajów, który posiadał już swój jasny system rządzenia z prawdziwym, tytularnym i koronowanym władcą na czele. Praktycznie pierwszego władcę można już datować na koniec wieku ósmego. Był to Egbert. Na samym początku rządzili królowie anglosascy. Oprócz tego sporadycznie pojawiała się również dynastia duńska, głównie w postaci takich władców, jak Swen Widłobrody, Kanut Wielki, Harold I Zajęcza Stopa czy Hardekanut. Z kolei można też zauważyć tam dynastię normańską. Z kolei w kolejnych wiekach pojawiali się władcy poszczególnych części Wielkiej Brytanii, jak chociażby Yorkowie, Lancasterowie. Jednakże największe znaczenie dla historii mieli Stuartowie oraz Tudorowie. Obecnie królową jest Elżbieta II. Tytulatura w Wielkiej Brytanii brzmi następująco: ”……[imię], z Bożej łaski, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i Jej innych Królestw i Posiadłości Król/Królowa, Przewodnicząca Wspólnoty Narodów, Obrończyni Wiary”. Ostatni element o wierze pojawił się w 1521 roku od papieża.

Elżbieta I – Żyła ona w latach 1533 do 1603. Urodziła się w Greenwich, a zmarła w Richmond. Była królową Anglii w latach 1558 do 1603. Jej rodzicami byli: Henryk VIII oraz druga jego żona, Anna Boldyn. Pochodziła z rodu Tudorów. Określano ją Królową-Dziewicą. Przeprowadziła wiele reform. Praktycznie sprawiła, że jej państwo stało się faktycznym mocarstwem, głównie na morzach. Według licznych plotek nie chciała pokazywać swojego ciała ze względu na brzydkie ślady po przebytej ospie. Jej ukochanym miał być Robert Dudlmy, hrabia Leicester, z którym podobno miała romans, ale którego nie mogła poślubić, bo nie zgadzała się na to Rada Przyboczna. Niektórzy twierdzą jednocześnie, że była ona homoseksualistą, jednakże nie zostało to potwierdzone.

Henryk VIII – Urodził się w Greenwich, a zmarł w Londynie. Żył w latach 1491 do 1547, a panował od kwietnia 1509 jako król Anglii, aż do swojej śmierci. Rządy po nim przejęła jego córka, Elżbieta I. Był też lordem Irlandii, a potem jej królem od 1542 roku. Był drugim monarchą z dynastii Tudorów. Zasłynął ze swoich sześciu żon. Wszystkie jednakże traktował niezwykle instrumentalnie, ponieważ według niego ich jedynym zadaniem miało być spłodzenie syna, czego nigdy nie udało się dokonać. Zgładzał praktycznie wszystkie swoje żony. Utworzył kościół anglikański, odciął się od Watykanu.

Edward II – Pochodził on z Caernarvon, a zmarł w Berkeley. Żył w latach 1284 do 1327 roku. Królem Anglii został w 1307 roku. Był czwartym synem Edwarda I i Eleonory Kastylijskiej. Otrzymał też tytuł księcia Walii w 1301 roku jako w ogóle pierwszy angielski książę. Posiadał on dużą i silną pozycję w kraju. Główną kwestią za jego rządów była wojna ze Szkocją. Niestety bitwa ta zakończyła się totalną klęską angielskiego rycerstwa, a także w efekcie również samotną ucieczką Edwarda. Dużą część życia spędził on na wygnaniu za swoje źle prowadzone rządy.

Ryszard I – Otrzymał on przydomek Lwie Serce. Żył w latach 1157 do 1199. Królem Anglii był od 1189 roku. Był synem Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. Jednocześnie został wybrany jako jeden z przywódców na trzecią wyprawę krzyżową. Podczas drogi powrotnej został uwięziony w Austrii, potem uwolniony. Zginął walcząc z królem francuskim Filipem II Augustem o swoiście angielskie posiadłości, ale znajdujące się we Francji. Był niezwykle kontrowersyjnym władcą. Królestwo było dla niego źródłem dochodów na pokrycie kosztów wojen. Nigdy jednakże nie nauczył się angielskiego i przebywał w swoim kraju tylko okazjonalnie.

Wilhelm Orański – Dokładnie Wilhelm III Orański. Urodził się w Hadze, a zmarł w Londynie. Był księciem Oranii-Nassau (dzisiejsza Holandia), królem Anglii i Szkocji, stadhouderem Republiki Zjednoczonych Prowincji, pogrobowym synem Wilhelma II Orańskiego i Marii Stuart. Żył w latach 1650 do 1702. Prowadził skuteczne walk z jakobitami. Jego wielkim dziełem był Akt o Tolerancji z 1689 roku, który miał gwarantował tolerancję religijną anglikańskim nonkonformistom. Prowadził też wojnę z Francją, której końca nie dożył. Zmarł na zapalenie płuc. Jego następcą był Jan Wilhelm Oriso względem księstwa Oranii oraz szwagierka Anna względem korony Anglii i Szkocji.

Jakub I – Pochodził z dynastii Stuartów. Żył w latach 1566 do 1625. Był królem Szkocji jako Jakub VI w latach 1567-1625, a także królem Anglii w latach 1603-1625. Był synem Henryka Stuarta i Marii I Stuart. Jednocześnie był on pierwszym królem Anglii z dynastii Stuartów. Stanowiło to swoisty początek unii personalnej Anglii ze Szkocją. Jego żoną była Anna, księżniczka duńska. Niestety małżeństwo zapoczątkowane romantyzmem, rozpadło się po dwudziestu latach, ale bez rozwodu. Jakub I skupił się na swoich rządach, głównie działalności prawodawcze. Pojawił się „Złoty Akt” dla ograniczenia władzy króla nad Kościołem Szkocji. Próbował on też stworzyć swoistą unię realną między Anglią i Szkocją. Dokonało się to jednakże dopiero w 1707 roku.