Wielkie mocarstwa i cywilizacje, które kształtowały się na przestrzeni historii ludzkości, zawdzięczały swoją pozycję przede wszystkim silnemu, mądremu i roztropnemu władcy. Nie zawsze byli oni jednak przykładem wszystkich cnót oraz dobra, często byli to okrutni i bezlitości i jednocześnie straszliwe skuteczni władcy. Historia zna wiele przykładów wspaniałych dowódców, królów, cesarzów i wszystkich innych, którzy odpowiedzialni są za władanie wojskiem i krajem oraz w rękach których leży jego przyszłość oraz dalszy rozwój. Do tych najbardziej popularnych i rozpoznawalnych zaliczyć będziemy mogli Karola Wielkiego, Bonaparte, z polskich akcentów znaleźć może się tutaj z całą pewnością Kazimierz Wielki, Carycę Katarzynę i wielu, wielu innych tym właśnie podobnych, którzy dzięki swoim osiągnięciom zapisali się na kartach dzisiejszej historii. Dzisiaj znalezienie takich ludzi będzie już raczej niemożliwym, przede wszystkim dlatego, że całkowicie zmieniły się ustroje polityczne, a rola monarchów jest już tylko i wyłącznie reprezentacyjną.

Karol Wielki urodził się w pierwszej połowie wieku ósmego naszej ery, zmarł natomiast w wieku siedemdziesięciu dwóch lat w Akwizgranie. Był on królem Franków oraz Longobardów, od dwudziestego piątego grudnia roku osiemsetnego dodatkowo cesarzem imperium rzymskiego. Obecnie uważany jest za jednego z najwybitniejszych władców w europie średniowiecza, gdzie bardzo dużo zawdzięczać może on także spuściźnie pozostawionej przez swojego dziadka Karola młota. Udało mu się podbić i zjednoczyć naprawdę ogromną masę ziem i stworzyć jedne z największych europejskich imperiów. Należał on do dynastii Karolingów, był synem jednego z bardziej charakterystycznych władców w historii franków, a mianowicie pepina krótkiego. Swój przydomek zawdzięczać może on przede wszystkim dokonaniom militarnym i dyplomatycznym, a oprócz tego także swojej posturze, gdyż badania jego szkieletu wykazały, że posiadał on przynajmniej sto dziewięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu.

Napoleon Bonaparte, czy też po koronacji na cesarza Napoleon I, był jednym z najwybitniejszych monarchów w historii europy, a szczególnie Francji. Urodził się w drugiej połowie wieku osiemnastego, zmarł natomiast w roku 1821 na wyspie świętej Heleny, gdzie znajdował się w samotności. Był on pierwszym z konsulów francuskiej republiki, a następnie cesarz francuski przez dziesięć lat. Oprócz tego piastował on także tytuł prezydenta oraz króla Włoch. Postać napoleona z całą pewnością wywoływała i cały czas wywoływać będzie różnego rodzaju kontrowersje i nierzadko pomówienia, będzie tak między innymi dlatego, że uważa się go obecnie za jednego z najwybitniejszych ludzi, przywódców, strategów i tym podobnych, a z drugiej strony, uważano go także za agresora, tyrana oraz egotystę i tak dalej. W polskiej tradycji, szczególnie jeśli chodzi o niepodległość i okres romantyzmu uwielbienie dla napoleona i jego idei było jednym z objaw patriotyzmu, a to przede wszystkim na powiązanie napoleona w okresie zaborów z nadziejami polskiego społeczeństwa na odzyskanie niepodległości właśnie z jego pomocą. Cecha takowa nazywana jest bonapartyzmem i była z pewnością w czasach tamtych jedną z największych cnót, świadczyła między innymi o silnym patriotyzmie, oddaniu i miłości do ojczyzny oraz wyrażała poczucie narodowej tożsamości w najwyższym z jej możliwych stopni. Sam napoleon jednak nie skończył ciekawie, jego oczekiwania był zbyt wygórowanymi, w końcu stracił wszystko i zginął sam w samotności męczony przez liczne choroby, przede wszystkim wrzody na żołądku.

Katarzyna Wielka – Ta jedna z barwniejszych postaci rosyjskiej monarchii zwana będzie także carycą Katarzyną, czy też Katarzyną drugą Wielką. Co ciekawe urodziła się ona w Polskim szczecinie w pierwszej połowie wieku osiemnastego, zmarła natomiast w Petersburgu. Była ona cesarzową rosyjską, żoną cara Piotra III. Podziwiana była przez zachodnich filozofów przede wszystkim za jej mądrość, umiłowanie zdobywaniu wiedzy oraz sprzyjanie wprowadzaniu oświecenia, oraz jej rzeczywiste twarde rządy. Zezwoliła ona między innymi szlachcie na handlowanie chłopami, zsyłanie bankrutów na Syberię oraz krwawe tłumienie wszelkiego rodzaju buntów, czy to chłopskich, czy też kozackich. Jest ona dobrze znana polakom między innymi z powodu uczestniczenia w rozbiorach Polski.

Tutenchamon jest postacią bardzo odległą naszym czasom, gdyż czasy jego panowania przypadają na drugie tysiąclecie przed naszą erą. Wiemy jednak na pewno, że był postacią co najmniej wyjątkową i jednym z najwybitniejszych władców Egiptu, któremu udało się wprowadzić stary ład i na nowo zjednoczyć kraj, tak jak wyglądał on w latach swojej świetności. Udało mu się między innymi na nowo powrócić do tradycyjnego politeizmu egipskiego, który został na krótko zastąpiony kultem monoteistycznego boga Atona. Okres jego panowania zaczął się w wieku ósmego roku życia, a zakończył dziesięć lat później, młody władca z pewnością korzystał więc ze wsparcia w prowadzeniu władzy.

Kazimierz Wielki, ostatni z dynastii Piastów, nie na darmo otrzymał przydomek Wielkiego, był przecież tym, który został Polskę drewnianą a zostawił murowaną, za czasów jego panowania polska była jednym z bardziej liczących się europejskich krajów, gdzie nasze granice rozrosły się kilkukrotnie, gospodarka funkcjonowała bardzo dobrze, a wszystkim żyło się dostatnie. Dzięki swoim zdolnościom dyplomatycznym i militarnym cały czas toczył on zwycięskie boje, dodatkowo był pomocnym jeśli chodziło o problemy sojuszników. Do głównych sojuszników na międzynarodowej arenie za tamtych czasów zaliczyć będziemy mogli Węgier. Nie bez powodu do dzisiaj znane jest nam przysłowie Polak Węgier dwa bratanki i do miecza i do szklanki. To właśnie dzięki ich pomocy Kazimierzowi trzeciemu Wielkiemu udało się przyłączyć do Polski większą część Rusi halickiej i włodzimierskiej, czyli terenów, które są dosyć rozległymi, jakby na to nie patrzeć. Kazimierz Wielki zapisał się w świadomości polaków jako jeden z największych i najwaleczniejszych władców, którego czyny często przyświecały polakom w najgorszych chwilach naszej historii.